E.G.Ladopoulos_αφηγούμαι

Ανάμεσα στα αποτυπώματα της βιομηχανίας Ε.Γ.Λ. στην πραγματικότητα της Πάτρας (στο χώρο-κτήριο, στις μνήμες των ανθρώπων και στην ιστορία της πόλης) δημιουργούμε ένα ίχνος ακόμα, αφηγούμαστε την ιστορία του μέσω του blog.

>>>www.egladopoulos.blogspot.com

ΠΑΡΑΔΟΣΗ
http://afhgoumai-georgianefeli.blogspot.com/

ΑΦΗΓΟΥΜΑΙ

Κάναμε μια πτυσσόμενη κατασκευή (γουρούνι-origami) την οποία αφήσαμε σε μια κεντρική καφετέρια στην οδό Γεροκωστοπούλου. Ζητήσαμε από τα άτομα που παρευρίσκονταν να μας συνεχίσουν μια ιστορία καταγράφοντας την πάνω στην πτυσσομενη κατασκευή. Η κατασκευή μας πέρασε από παρέα σε παρέα γιαυτό και παρουσιάζει διαφορετικότητα γραφής και σκέψης.

ΑΦΗΓΟΥΜΑΙ

Ο χώρος στον οποίο βρίσκεται αυτός ο μεταλλικός σκελετός είναι ίδρυμα προστασίας φυτών , και για ατυόν τον λόγο δημιουργώ ένα απλό εκθεσιακό και συνάμα διδακτικό χώρο που θα προμηθεύει τον επισκέπτη με ό,τι πληροφορία επιζητεί.

Οι πληροφορίες θα λειτουργούν και ως περίβλημα αυόύ του χώρου.

ΑΦΗΓΟΥΜΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα αρχοντικό της Πάτρας ζούσε μια οικογένεια με τα τρία της παιδιά. Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν και παντρεύτηκαν.
Ο μεγαλύτερος γιος κράτησε το σπίτι. Καθώς γυρνούσε ένα βράδυ από τη δουλειά, σκέφτηκε ότι πρέπει να αλλάξει πλέον τη διακόσμηση σε αυτό τον άδειο, γυμνό διάδρομο στον οποίο επί δεκαετίες το μόνο που υπήρχε ήταν τα ρούχα στην κρεμάστρα. Η μικρότερη κόρη του, εκείνη την περίοδο, διάβαζε ένα μυθιστόρημα. "Το κορίτσι με το σκουλαρίκι" λεγόταν και βασιζόταν στον ομώνυμο πίνακα του Βερμέερ. Άρεσε στο κοριτσάκι η ιστορία που εκτυλισσόταν γύρω από τον πίνακα και ο πατέρας της, για να την ευχαριστήσει, αγόρασε ένα αντίγραφο για να διακοσμήσει το διάδρομο.
Η κοπέλα μεγάλωσε έκανε δική της οικογένεια. Πήρε και ένα σκύλο! Τα παιδάκια της πηγαινοέρχονταν μπουσουλώντας και παίζοντας στο διάδρομο, άλλοτε για να προϋπαντήσουν τον πατέρα τους όταν γυρνούσε από τη δουλεία και άλλότε απλώς για τη χαρά του παιχνιδιού.
Με τον καιρό ο πίνακας "του κοριτσιού με το σκουλαρίκι" πάλιωσε και δεν έπαιρνε επισκευή. Είχε και υγρασία το σπίτι... Μόλις διορθώθηκε το πρόβλημα έβαλαν έναν άλλο πίνακα.
Τα χρόνια πέρασαν, το σπίτι άρχισε να νοικιάζεται κι άλλες οικογένειες πέρασαν από εκεί και άφησαν τα σημάδια τους. Ο καιρός το καταπόνησε.
Τέλος έμεινε εγκαταλελειμμένο, με ξεχαρβαλωμένες πόρτες και παράθυρα στο έλεος των καιρικών συνθηκών. Όμως η ιστορία των ανθρώπων που έζησαν σε αυτό μένει πάντα χαραγμένη σαν ανάμνηση στους ξεφλουδισμένους τοίχους. Το παρελθόν του μας το αφηγείται, το μέλλον του θα μπορούσαμε να το φανταστούμε.
Ενδεχομένως να περάσουν κι άλλες οικογένειες από εκεί που θα αφήσουν το στίγμα τους και το σπίτι να έχει να αφηγηθεί πολλές πολλές ιστορίες ακόμη...

http://www.savefile.com/files/844709
(ένα αρχείο pps που βοηθάει καλυτερα την αφήγηση αυτή)

afhgoumai strip

μία όψη αφηγείται

http://afhgoumai-georgianefeli.blogspot.com/

elli-daphne-marina

"σχεδιασμός αφήγησης"

bomb

η πόλη μας...
ένα ξαφνικό μπααααμ...
και όλα είναι πια παρελθόν!!!

αφηγουμαι...υπόγειο

Βρισκεσαι σ'ενα δωματιο στο υπογειο μιας οικοδομης και το μονο που μπορεις να διακρινεις ειναι μερικοι σωληνες και μια μονο πορτα που ελπιζεις οτι θα ειναι η διεξοδος απο την οχι και τοσο φιλοξενη ατμοσφαιρα...

Την ανοιγεις...Για να βγεις επιτελους...

...στο απολυτο σκοταδι.καθώς προσπαθείς να βρεις διεξοδο ο χώρος αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον.

Ψιλαφώντας τους τοίχους ανακαλύπτεις διαφορετικές υφές που σου δημιουργούν την επιθυμία να μείνεις στο χώρο και να τον εξερευνήσεις...

www.egladopoulos.blogspot.com
"σχεδίαση" των αφηγήσεων που συλλέχθηκαν, χρησιμοποιώντας το video ως μέσο και το σώμα μας ως εργαλείο σχεδίασης.

Η ιστορία ενος σπιτιού....

1973...

1974...

2006...

αφηγήσεις _ ακάλυπτος

αφηγήσεις από τον ακάλυπτο

Αφήγηση σε/για έναν ακάλυπτο.
Έναν χώρο με τα δικά του χαρακτηριστικά ή έναν σύστημα στοιχείων αυτού που εννοούμε σήμερα ως καθημερινή αστική ζωή?
Αφηγήσεις που βασίζονται στην περιγραφή εικόνας, στην μυρωδιά και τον ήχο που μπορεί να βιώσεις και να αφουγκραστείς.
Ιδιωτικός ή δημόσιος (κοινόχρηστος μάλλον), ο ακάλυπτος βρίσκεται σε μια σχέση με το χώρο και το χρόνο, που εναλλάσει καταστάσεις και εμπειρίες, δημιουργώντας τελικά έναν άλλο χώρο – μία καθημερινή αφήγηση.

_9.30 η κ.Μαρία απλώνει τα ρούχα. Το απορριπαντικό που χρησιμοποιεί μυρίζει όμορφα. _η τέντα στο διαμέρισμα του 4ου ορόφου της απένανι πολυκατοικίας έχει γεμίσει κουτσουλιές. Ο ακάλυπτος είναι γεμάτος περιστέρια. _22.30 οι φοιτητές από κάτω έχουν μαζευτεί για τον αγώνα. Ακούγονται κάθε φορά που πλησιάζει η μπάλα στο δίχτι. Η έκβαση του αγώνα γίνεται αμέσως αντιληπτή από τις βρισιές που φωνάζουν. _ ο Γιώργος μόλις έχει έχει γυρίσει από το σχολείο και βγάζει τα παπούτσια του έξω στο μπαλκόνι. _14.00 από κάποιο διαμέρισμα μυρίζει το φαγητό. Πρέπει να είναι λεμονάτο με πατάτες στο φούρνο. Μυρίζει από το πρωί που το ετοιμάζουν. _3.00 τα ξημερώματα. Κάνει ζέστη και έχω βγει στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο. Η κοπέλα απέναντι τραβάει την κουρτίνα και επιτρέπει την έκθεση του γυμνού της σώματος, χωρίς όμως να έχει τη συνείδηση ότι το εκθέτει. Ανάβει τσιγάρο. _17.00 ο γείτονας μόλις γύρισε από τη δουλειά και ξεκινά ο καβγάς με τη γυναίκα του. Ο ιδρώτας και τα νεύρα μετατρέπουν την αίσθηση του ακάλυπτου ακόμα πιο δυσφόρητο. _ένα αγοράκι κάθεται στο μπαλκόνι και παίζει με το καινούριο αυτοκινητάκι του. Όταν θα του πέσει από το μπαλκόνι βάζει τα κλάματα, αλλά περνά λίγη ώρα μέχρι να το ακούσει η νταντά του. _η κόρη των γιατρών από πάνω έχει βάλει δυνατά τη μουσική. Το παράθυρο πρέπει να είναι ανοιχτό. Αρχίζει να χορεύει. Μοιάζει να μη νιώθει την παρουσία άλλων ανθρώπων στα γύρω διαμερίσματα. _στο 2ο όροφο η γιαγιά ποτίζει τα λουλούδια της. Κάθε μέρα ίδια ώρα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου έχει πεταχτεί έξω η κυρία από το κάτω διαμέρισμα. Σα να την περίμενε πίσω από την μπαλκονόπορτα. Βάζει τις φωνές, γιατί τα νερά πέφτουν πάνω στο μπαλκόνι της, αλλά η γιαγιά δε δίνει σημασία.

ενα κτίριο αφηγείται

τόπος : Μυλοι Α. Γεωργίου

ένα κτίριο που διηγείται την ιστορία του. μια "κίνηση" που την κρύβει. μια πρόταση που την επαναφέρει.

για την συνολική ανάλυση : http://afigisi-pinmar.blogspot.com/


πατσακη π. , συμεωνιδου μ.

αφηγούμαι

Υπάρχουν τόποι και πιο συγκεκριμένα, κτίρια, τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με μορφές μνήμης. Στην Ελλάδα, έντονη προσωπικότητα παρουσιάζει ένας πολύ ιδιαίτερος χώρος της, το Άγιον Όρος. Υπάρχουν κτίσματα με ιδιαίτερη ιστορική σημασία, για χρόνια, όμως εγκαταλελειμένα και ερειπωμένα. Μια πολύ έντονη και ζωηρή δραστηριότητα λαμβάνει χώρα σε κάποια από αυτά, όπου η αποκατάστασή τους, και η επανάχρησή τους, είτε σύμφωνη με την προγενέστερη λειτουργία τους, είτε αποσκοπώντας στη μετάδοση της ιστορικής γνώσης, μέσω της μετατροπής τους σε μουσειακούς χώρους, παράγει μια καινούργια ιστορία. Είναι πολλές οι αλήθειες που ανακαλύπτονται κατά τη διεργασία αυτήν, που έως και για αιώνες παρέμεναν λανθάνουσες στα υπόγεια των παλαιών κτιρίων. Τα τελευταία, συνδεδεμένα στο υποσυνείδητο των περισσότερων με τις έννοιες του "παλιού" και του "κρυμμένου", κάνουν έντονη σε
εντυπώσεις την περιπλάνηση σε αυτά ανθρώπων που βρίσκονται εκεί κατά την πορεία των εργασιών που συντελούνται.Μαρινοπούλου_Μαρίζα/Σινανίδης_Κωστής/Σπαθής_Λουκάς

Ο χώρος αφηγείται

Ο χώρος αυτός αφηγείται μια ιστορία. Την ιστορία του.
Θα μπορούσε να πει ‘Γεια, εγώ κάποτε φιλοξενούσα ένα μεγάλο για την εποχή αρχοντικό, που εξέπνεα έναν αέρα θαυμασμού. Οι ιδιοκτήτες μου ήταν σημαντικά πρόσωπα που είχαν και σημαντικούς φίλους…αλλά τα πράγματα αλλάζουν και αποφάσισαν να φύγουν από εδώ και να με αδειάσουν…



Τώρα με χρησιμοποιούν ως χώρο στάθμευσης άομα που μένουν τριγύρω και δεν σέβονται την ιστορία και τη δόξα που άλλοτε γνώρισα.’

Τα σημάδια από τη χρήση του είναι εμφανή και μαρτυρούν πως κάποτε εκεί πρέπει να ζούσε μία οικογένεια αρκετά εύπορη σύμφωνα με τα διακοσμητικά στοιχεία που έχουν απομείνει.
Θα πρέπει να έχει γκρεμιστεί εδώ και περίπου 15-20 χρόνια αφού οι διπλανές πολυκατοικίες έχουν πάνω κάτω αυτή την ηλικία.