ΑΦΗΓΟΥΜΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα αρχοντικό της Πάτρας ζούσε μια οικογένεια με τα τρία της παιδιά. Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν και παντρεύτηκαν.
Ο μεγαλύτερος γιος κράτησε το σπίτι. Καθώς γυρνούσε ένα βράδυ από τη δουλειά, σκέφτηκε ότι πρέπει να αλλάξει πλέον τη διακόσμηση σε αυτό τον άδειο, γυμνό διάδρομο στον οποίο επί δεκαετίες το μόνο που υπήρχε ήταν τα ρούχα στην κρεμάστρα. Η μικρότερη κόρη του, εκείνη την περίοδο, διάβαζε ένα μυθιστόρημα. "Το κορίτσι με το σκουλαρίκι" λεγόταν και βασιζόταν στον ομώνυμο πίνακα του Βερμέερ. Άρεσε στο κοριτσάκι η ιστορία που εκτυλισσόταν γύρω από τον πίνακα και ο πατέρας της, για να την ευχαριστήσει, αγόρασε ένα αντίγραφο για να διακοσμήσει το διάδρομο.
Η κοπέλα μεγάλωσε έκανε δική της οικογένεια. Πήρε και ένα σκύλο! Τα παιδάκια της πηγαινοέρχονταν μπουσουλώντας και παίζοντας στο διάδρομο, άλλοτε για να προϋπαντήσουν τον πατέρα τους όταν γυρνούσε από τη δουλεία και άλλότε απλώς για τη χαρά του παιχνιδιού.
Με τον καιρό ο πίνακας "του κοριτσιού με το σκουλαρίκι" πάλιωσε και δεν έπαιρνε επισκευή. Είχε και υγρασία το σπίτι... Μόλις διορθώθηκε το πρόβλημα έβαλαν έναν άλλο πίνακα.
Τα χρόνια πέρασαν, το σπίτι άρχισε να νοικιάζεται κι άλλες οικογένειες πέρασαν από εκεί και άφησαν τα σημάδια τους. Ο καιρός το καταπόνησε.
Τέλος έμεινε εγκαταλελειμμένο, με ξεχαρβαλωμένες πόρτες και παράθυρα στο έλεος των καιρικών συνθηκών. Όμως η ιστορία των ανθρώπων που έζησαν σε αυτό μένει πάντα χαραγμένη σαν ανάμνηση στους ξεφλουδισμένους τοίχους. Το παρελθόν του μας το αφηγείται, το μέλλον του θα μπορούσαμε να το φανταστούμε.
Ενδεχομένως να περάσουν κι άλλες οικογένειες από εκεί που θα αφήσουν το στίγμα τους και το σπίτι να έχει να αφηγηθεί πολλές πολλές ιστορίες ακόμη...

http://www.savefile.com/files/844709
(ένα αρχείο pps που βοηθάει καλυτερα την αφήγηση αυτή)

afhgoumai strip

μία όψη αφηγείται